Özlemini yüreğime sardım Anne!

[gülsüm]

Ey, garip Anam! Yaslı sevdalı, toprak kokulu, güvercin ürkekliğinde masum bakışlarıyla hasretlik yüreği bedeninde barındıran Anam…

“Özlemini yüreğime sardım Anne!” Fecre doğru kayarken gece, köyümü tahayyül ediyorum. Muhabbetlerin uzayıp gittiği demlere kaydı ruhum. Ufukların karardığı ıssız ve her şeyin sus pus olduğu bir miktar mutluluğun hayali ile süslenirken yürek… Bir sevda dalgalanır yüreğimde. Hicranlı demler tüter ruhumda, annemin zozanlar için mırıldandığı sevdasındadır kalbim ve hayalim. Sökülen vicdanlar, yıkılan umutlar, söndürülen ocaklar… Akıl almaz gerçekler, sağır ve hissiz yığınlar… Bir bir dökülür gözlerimden, yılların örtemediği kıyımlar. Kan çiçeklerim yetişir, buhur buhur sevda çölünde. Bir acının son vaktidir, uğurlamak için çıktığımız yolda. Katran katran düşer umuda kor. Kelimeler dizilir, yoklukta varlığı kuşanan mazlum ve masum yüreklerin burukluğuyla. Bir iki taş içinde yaktığımız ateşle kaynatırdık çaylarımızı, diyecek yoktu muhabbet dolu yüreklerimize, koyun kuzu melemeleri gelirdi ya, ah Anam ah! Aklıma geldi özlemin Anam! Özlersin bilirim o günleri, sevdası hepten içini yer, kemirir. Çocukluğum geçti, deyişlerin gelir,oturur yüreğime, mutluluk nağmeleri beni de bulur mu? Ebedi aleme intikal etmeden, Rahman’ın huzuruna varıp zalimlerin zulmünü anlatmadan, mazlum ve mustazaf bir halkı ümmetin sahipsiz bırakışını anlatmadan… Dünya insanlığının suskunluğunu gözyaşlarıma dize yapıp Kahhar ve Adil olana sunmadan… Vakit çığlıkların ayyuka yükseldiği anlarda yoksul avuçlarımızı duaya doğru uzatma garipliğini sundu bize Anam! Gel gidelim viran edilmiş memleketimize, kuş uçmaz kervan geçmez misali kurda kuşa terk edilmiş geçmişimizin küllerini bulma vakti… Alın terlerimizin karıştığı topraklarımıza kavuşma vakti… Şefkatli toprağımıza tohum saçma demlerine vuslat vakti… Geldiğimiz toprakla bütünleşme kokusunu ciğerlerimize çekme zamanı gelmedi mi? Ey, mazlum yürekli Anam! Güneşin doğduğu yeri karanlıklara terk ettiler, güneş yeniden doğudan doğup aydınlatmalı evreni. İlk hüzünlerin ve sevgilerin yüreklerimizde yer ettiği küçük dünyamıza geri dönelim anam. Dağlarımızda yeniden çoban kavallarının acı acı yükselen sesi yankılanmalıdır. Bu ses özgürlük tınısını ve sevgi tomurcuklarını yeşertsin betonların arasında pas tutmuş zihinlerimizde. Kuzucukların peşinde koşan minnacık ayaklı çocuklarımız, onlar da toprağın bereketli kokusunu hissetsin. Köyümüzün camisinde Kur’an okunmalı, kerahat vakitlerine varan sohbetlerin tadında gecelerimiz olmalı. İçimizdeki en küçüğümüze okutturmalı; masum dudakları arasında gezinen ilahi sözcükler, gecelerimize tefekkür saatleri ve tezekkür sıcaklığını bırakmalı. Rahmet olukları inmeli gecelerimizde, ılık ılık düşmeli tenimize. Göz yaşlarımız yağmurlara, nehirlere karışmalı ve topraklarımızı yeniden solamalı. Şırıl şırıl akan derelerin, sükutu bozan akışını izleyelim. Suya batıp batıp çıkan tahta köprülerin üstünde koşar adımlarla karşıya varırdık ya, tehlikeli; ama zulmün dehlizlerinde boğulmaktan çok daha makuldu, derenin berrak suyuna tertemiz bir ceset sunmak. Ey, garip Anam! Yaslı sevdalı, toprak kokulu, güvercin ürkekliğinde masum bakışlarıyla hasretlik yüreği bedeninde barındıran Anam… Bin bir umut düşmüştü yüreğine; ama şimdi ak düştü saçının teline. Hayal meyal der gibisin, çaldılar ruhlarımızı Anam! Buladılar yüreğimizi kana. Bir ümmet kapılmış cihanda gözyaşı seline, kan akar oldu ırmaklarımız, toprağımız kan rengi aldı. Kurşuna dizilen kardeşlerimiz, yüreklerimizi rahatsız etmiyor artık. İradem sancılıdır, başkaldırma zamanıdır nefsin tasallutunda esir olmuş zihinlerimize. Taştan seccadelerimizde duralım kıyama, Rahman’ın huzurunda. Islak alınlarımız değsin taşın yufka yüreğine, taş yürekli insanlara inat. İşte böyle bir an firakta yanan, yapayalnız, yalınayaklı bir ben kaldım uluortada. Biliyorum, ağaracak ufuklar, bir fecir vakti ezan-ı Muhammedi’yi seslendirecek münadiler. Yetim kalmış minaresiz camimizin taş duvarları üzerinde bir çağrı dokunacak yüreklere, hayalleri örten perdeler yırtılacak, ötelere uzanan ufukları seyredecek ruhlar. Yâr’in sevdasına tutkun yürekler bülbül gibi sinesini kanatacak, dikenlerle örülen güle doğru sayha sayha yaklaşırken. Örtmeyecek karanlık girdaplar gerçekleri. Âşıklar alacak ellerine, sazı ve güftesini yapıp seslendirecekler, hakikatlerle nakşedilmiş davudi nağmeleri, ötelerin sıcaklığı sinecek yitik özlemlilerin vuslat gecelerinde. Yeniden doğum sancısı çekecek evren, bir bahar ile direnişin sembolü berfinler delecek en zor anında karla örülü dağları, kutlu doğumun şahikası ile tebessüm edecek melekler, kutlayacak âlem, sevinecek yetimler kurtuluş yakın diye, bir çayın sıcaklığıyla ruhta gizemli bir mutluluk hâkim olacak. Özlemini yüreğime sardım Anne ! Bir gün gülecek köyüm, köyümüz, köylerimiz… Hem de bir çocuk bakışının masumiyetiyle…